کد مطلب:33602 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:101
به یاد خداوند بودن برای درمان این بیماری بسیار نیكوست. این تذكر دائما این قضیه ی بدیهی را به ما تلقین می كند كه ما خدا نیستیم، لذا كارهای خدایی نیز نباید بكنیم و آرزوهای الهی هم نباید در سر بپروریم. همچنین باید همان گونه كه خداوند، شیطان را طرد كرد، ما نیز داعیان و مدعیان این الوهیتها و خدایی كردن های دروغین را طرد نماییم و به آنها خطاب كنیم كه از اینجا بیرون برو: انك من الصاغرین (الاعراف، 13) آدمی اگر از آن دیدگاه رفیع در این عالم بنگرد، همه چیز را عالی خواهد یافت. از دیدگاه خداوند اگر در این جهان فقر است، یا جنگ و فحشاء و...، باری همان است كه باید باشد. از آن منظر در این عالم چیز بدی وجود ندارد: جهان چون خط و خال و چشم و ابروست لذا آدمیان باید بنشینند و عالم را نظاره كنند، چرا كه هر چیز بجا و نیكوست و در خلقت خدا كاستی و زشتی وجود ندارد. اما این، خدایی [صفحه 171] كردن در این عالم است. به همین دلیل است كه گاهی گفته می شود اگر این تئوری های فلسفی- عرفانی به عرصه ی سیاست وارد شوند مفسده خیز و آفت آفرین خواهند شد. اگر حد این مقولات بدرستی شناسایی و رعایت نشود و اگر عرفان فی المثل به این معنای خاص (یعنی نظر در جهان از چشم خداوند) مبنای سیاست و حكومت قرار بگیرد، در حقیقت به نوعی هر آنچه را كه در این عالم واقع می شود، تجویز خواهد كرد. از سوی دیگر بر آن مسند تكیه زدن، موجب می شود كه فرد در عرصه ی سیاست برای خود نوعی اختیارات و حقوق ویژه اثبات نماید. چرا كه خود را جانشین خداوند و صدر عالم می داند. ما آدمیان باید از خدایی كردن دست بشوییم. ما باید آدمیت و بل بندگی بورزیم. در این عالم، بیماری نسبت به ما بد است و باید با آن مبارزه كنیم، فساد، فقر و... همه ناپسندند و باید در رفعشان بكوشیم. نباید بگوییم اینها همه در نظام احسن جایی دارند و مقدر به تقدیر الهی اند، پس دست به تركیب هیچ چیز نزنیم.
اما ما آدمیان به این عالم نیامده ایم تا خدایی كنیم. یعنی نیامده ایم تا از آن دیدگاه مرتفع در این عالم نظر كنیم و از آن منظر درباره ی كارهای مردم داوری نماییم و از آن دیدگاه آرمانها و اقدامات خود را سامان بدهیم. چرا كه این كار، خدایی كردن است و نوعی شرك یا خطاست كه بسیاری از ما آدمیان مرتكب آن می شویم- بی آنكه بدرستی حقیقت امر را دریافته باشیم.
كه هر چیزی به جای خویش نیكوست
صفحه 171.